Savaşlar geçmişten günümüze büyük yıkımlara neden olmuş, en büyük ve en güçlü devletlerin bile sistemlerini bozmuştur. Bugün Büyük Sovyetler Birliği ile Finlandiya arasında yaşanan Kış Savaşı’nın Finli çocukların hayatlarını nasıl etkilediğini ve köklü değişikliklere neden olduğunu inceleyeceğiz.
30 Kasım 1939’da Sovyetler Birliği, sınır olayı ve iki ülke arasındaki yüksek gerilim nedeniyle Finlandiya’ya saldırdı.
Beş ay süren savaşta Finlandiya açısından durum pek parlak görünmüyordu ve 22.000’den fazla Finli hayatını kaybetti.
Bu nedenle Finlandiya hükümeti komşu ülkesi İsveç’e savaş bitene kadar çocuklara ev sahipliği yapıp yapamayacaklarını sormaya karar verdi.
İsveç, bu çocukları savaş bitene kadar onları barındıracak ve onlara bakacak İsveçli ailelerin yanına yerleştirmek için bir plan hazırladı. Ancak ancak 10 bin Finlandiyalı çocuğa ev sahipliği yapabildiler.
1941’e gelindiğinde İsveç’te artık Finli çocukları barındırmaya istekli daha fazla aile vardı.
Ancak sorun, Finlandiya’nın artık nakliye masraflarını karşılayamaması ve masrafları karşılamayı İsveç’e bırakmasıydı. Daha sonra Finli çocuklar iyi yapılandırılmış bir sistemle boyunlarına isim etiketi asılarak İsveç’e gönderildi.
Bu arada Finlandiya olması gereken savaş bölgesi haline geliyordu.
Asıl sorun, gıda stoklarının çok çabuk tükenmesiydi. Neyse ki Kızıl Haç topluluğu hem yiyecek hem de giyecek konusunda mümkün olduğunca yardımcı oldu.
Finlandiya’nın iki güçlü ülkenin ortasında kalmış bir ülke olduğunu düşünen ABD de Finlandiya’ya yardım etmek istiyordu.
Ancak malzeme İngiltere’ye ulaştığında Finlandiya’ya gönderilmedi çünkü İngilizler Finlileri Mihver Güçlerinin bir parçası olarak görüyordu. Fin çocuk hareketinin ana lideri Elsie Bruu’ydu. Ancak 1942’de Finlandiya hükümeti, Finlandiya nüfusunun hareketini eleştirmenin yasak olduğu bir yasa çıkardı.
Savaşın sonunda yaklaşık 80.000 çocuk Finlandiya’dan sınır dışı edildi ve bunların çoğu İsveç’teki ailelerin yanına yerleştirildi.
Ancak asıl zorluk, geçici ‘evlat edinen ebeveynler’ bu çocukları biyolojik ebeveynlerine geri vermek istemedikleri için bu çocukların geri gönderilmesi ve gerçek aileleriyle yeniden bir araya getirilmesiydi.
Öte yandan 1946 yılında yapılan bir araştırma, İsveç’e gönderilen 600 Finli aileden yalnızca 200’ünün çocuklarını geri istediğini ortaya koydu.
Bazı çocuklar biyolojik ailelerini unutmuş, bazıları İsveç sistemiyle eğitim almış veya ana dillerini hiç öğrenememiştir. Hatta bazıları sürekli İsveçli olduklarına inandırılıyordu.
Finlandiya Büyükelçisi Tynne Leivo Larsson, Finli çocukların ülkelerine geri gönderilmesi için özel bir komite oluşturarak ülkelerine geri dönüş çabalarını teşvik etmeye çalıştı.
Ancak sorun, savaş sırasında yaşanan çok sayıda kayıp nedeniyle Finlandiya nüfusunun normalden çok daha az olmasıydı. Bu nedenle Finlandiya’nın ülkeyi yeniden inşa etmek için gelecek nesillere ihtiyacı vardı. İsveç’te kaybedilen çocuklar savaşta kayboldukları için Finlandiya hükümetine aitti.
Öte yandan, çocuklarına daha iyi bir hayat yaşatmak için bu kararı verenlerin de biyolojik ebeveynler olması gerekiyordu.
Pek çok tarihçi bu konudaki pragmatik bakış açısına katılıyor ve bu görüşe katılmak ne kadar zor olursa olsun, çocukların savaştan sonra ebeveynleriyle birlikte ülkelerine geri gönderilmeleri durumunda hayatlarının savaştan sonra bile tehlikeye girebileceğine inanıyor. savaş.
